جان پرورم گهي که تو جانان من شوي

شاعر : خواجوي کرماني

جاويد زنده مانم اگر جان من شويجان پرورم گهي که تو جانان من شوي
دردم دوا شود چو تو درمان من شويرنجم شفا بود چو تو باشي طبيب من
کايد شبي که شمع شبستان من شويپروانه وار سوزم و سازم بدين اميد
دارم طمع که روضه‌ي رضوان من شويدور از تو گر چه ز آتش دل در جهنمم
بر بوي آنکه لاله و ريحان من شويمرغ دلم تذرو گلستان عشق شد
بگشاي لب که چشمه‌ي حيوان من شوياکنون که خضر ظلمت زلف تو شد دلم
و انديشه‌ام نبود که طوفان من شويچشمم فتاد بر تو و آبم ز سر گذشت
هر صبحدم که مهر درفشان من شويچون شمع پيش روي تو ميرم ز سوز دل
تعبير خوابهاي پريشان من شويزلفت بخواب بينم و خواهم که هر شبي
کاندم رسي بگنج که ويران من شويمي‌گفت دوش با دل خواجو خيال تو
فرمان دهي که بنده‌ي فرمان من شويوان ساعتت رسد که بر ابناي روزگار